تعیین ساختار ژنتیکی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس به روش miru-vntr

زمینه و هدف : روش miru-vntr به یکی از فراگیرترین روش های استاندارد شده ژنوتایپینگ مایکوباکتریوم توبرکلوزیس کمپلکس تبدیل شده است. این مطالعه به منظور تعیین ساختار ژنتیکی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس به روش miru-vntr و نیز تعیین نقش اعضای دیگر مایکوباکتریوم توبرکلوزیس کمپلکس در ایجاد بیماری سل انجام گردید. روش بررسی : این مطالعه توصیفی روی 53 جدایه حاصل از کشت باکتریایی نمونه های خلط و لاواژ معدی بیماران مشکوک به بیماری سل انجام شد. به منظور تعیین هویت جدایه ها در ابتدا از آزمون های 16s rrna و rv typing و در مرحله بعد از آزمون rd typing استفاده شد. سپس با به کارگیری 12 لوکوس شناخته شده miru-vntr typing ژنوتایپ جدایه ها مشخص گردید. یافته ها : در مجموع 44 تیپ ژنتیکی مورد شناسایی قرار گرفت. به طوری که 13 جدایه در 4 تیپ ژنتیکی به صورت مشترک یک ژنوتیپ را از خود نشان دادند و 40 تیپ ژنتیکی هر کدام فقط توسط یک جدایه نمایش داده شدند. در مقایسه میان لوکوس های 12 گانه miru-vntr از نظر قدرت تفریق مشخص گردید miru-26 با 7 آلل قدرتمندترین توان افتراق میان جدایه ها را از خود نشان داده است. به طوری که simpson’s diversity index در این لوکوس عدد 0.767 بود. به جز یک جدایه با هویت مایکوباکتریوم بوویس، 52 جدایه دیگر مایکوباکتریوم توبرکلوزیس بودند. هیچ یک از نمونه ها به سایر اعضای مایکوباکتریوم توبرکلوزیس کمپلکس آلوده نبودند. همچنین آلودگی همزمان نمونه ها به بیش از دو سویه مشاهده نشد. نتیجه گیری : اگرچه 42 تیپ ژنتیکی miru-vntr در میان 53 جدایه تحت مطالعه شناسایی شد؛ اما دستکم در 19 مورد تفاوت میان این تیپ ها، فقط در مورد یک لوکوس از 12 لوکوس به کاررفته مشاهده گردید. بدین ترتیب در مجموع جمعیت ژنتیکی نسبتاً همگنی از جدایه ها مشاهده گردید. اگرچه شناسایی 13 جدایه اپیدمیک در قالب 4 تیپ ژنتیکی می تواند به عنوان نشانه انتقال بیماری در میان مبتلایان باشد؛ اما در مجموع انتقال بیماری در بیماران تحت بررسی چندان گسترده به نظر نمی رسد.